Pleidooi voor het alleen-zijn

Om deels verklaarbare, deels onverklaarbare redenen is het inmiddels meer dan een maand geleden dat ik mijn laatste blog schreef. Inmiddels heeft de lente zijn intrede gedaan, ben ik bijna klaar met mijn laatste semester, en heb ik een nieuw inzicht verworven. Hoewel...nieuw? Nee, zo nieuw is het niet. Het is een gedachte waar ik al jaren mee rondloop, al sinds ik klein was eigenlijk, maar die pas de laatste maanden vorm heeft aangenomen.
  
Ik vraag me al tijden af waarom mensen het zo lastig vinden om alleen te zijn. Het beeld dat velen van alleengaande, thuis zittende mensen hebben, is een beeld van ontevredenheid, eenzaamheid en teleurstelling in het leven. 

Het is iets van alle tijden. Ergens op je eentje zijn is gek, raar, of positief gezien: hoogst excentriek. De meerderheid van de personen op aarde lijkt altijd een sociale rush na te jagen. Veel vrienden hebben is belangrijk; het laat zien hoe leuk je wel niet bent, hoe bijzonder en hoe geliefd. Afzeggen voor een feestje of ander sociaal gebeuren is nooit handig: wie weet mis je wel een ontzettend leuke avond, waar iedereen nog tijden over meepraat! Misschien mis je wel de liefde van je leven! Excuses als "geen zin" tellen niet meer mee. Je moet dóórgaan, je moet laten zien hoe gezellig je het wel niet hebt. Je moet het leuk hebben. Je moet blijven dansen, feesten tot aan het (bittere?) einde - desnoods met behulp van een drugje hier of daar. Anders heb je gefaald, en anders heeft men medelijden met je.

Ik geef grif toe, dat dit geen originele gedachte is. Zelfs de ELLE besteedde laatst een artikel aan het 'Facebook'-fenomeen. Jongeren van tegenwoordig zijn hedonistisch en oppervlakkig, dat weten we nu wel, en helemaal waar is het niet. Ten eerste zijn er genoeg jonge mensen die wél iets diepzinnigs te melden hebben.  Ten tweede is zogenaamd 'oppervlakkig' sociaal contact natuurlijk iets wat al sinds het begin der tijden bestaat. Maar er zijn grenzen. (Zoals te zien bij Hi.)

Lonely Tree (dianthus.blogspot.com)

De keerzijde is namelijk, dat je nauwelijks meer alleen kunt zijn. Er is altijd wel wat te doen; sociale verplichtingen vliegen je om de oren. Het is lastig om je af te zonderen. En dat terwijl er heel wat te zeggen valt voor het 'einzelgängerdom'.

Misschien heb ik wel makkelijk praten; ik ben iemand die graag alleen is, mezelf goed bezig kan houden. Soms vind ik het prettig een hele dag - of hele dagen - niemand te spreken. In mijn eentje wandelen door de natuur, boodschappen doen, winkelen, koken of een film kijken: heerlijk. Daar is niets geks aan, en ik denk dat vele anderen zich precies zo voelen (ik ken zelf genoeg van deze anderen). Het is alleen jammer, dat er weinig aandacht aan wordt besteed. Voor iedereen is het goed om af en toe alleen te zijn. Je hoeft geen rigoureuze maatregelen te nemen; gewoon om de zoveel tijd een dagje 'vrijaf' nemen, niet reageren op smsjes. Zo cliché als het mag klinken, zo waar is het ook: je hebt dan eindelijk eens tijd om na te denken. 

Vandaar dat ik deze gedachte graag wil delen. Al sinds groep 3 - toen de kinderen op het schoolplein elke dag iemand uitzochten om bij te gaan spelen, terwijl ik thuis een boekje wilde lezen - spookt hij door mijn hoofd. Natuurlijk ben ik niet eenzaam, ik heb vrienden genoeg (en leuke ook!), maar ik ben af en toe wel alleen. Loners zijn niet per definitie anti-sociaal, of saai, of vervelend.  Het wordt tijd dat alleen-zijn net zo geaccepteerd wordt als samenzijn; dat mensen zich terug kunnen trekken zonder dat ze een smoesje of excuus te hoeven gebruiken. Laten we ons met zijn allen een hele dag afzonderen! Het is de moeite waard.