Dat was in meerdere opzichten vreemd. Het was nog geen lente - in feite was het winter, hoewel je de winter hier in Nederland net zo goed herfst zou kunnen noemen.
Ten tweede had ik nog nooit last van schoonmaakwoede gehad op zo'n normaal, degelijk tijdstip van de dag. Het was nog geen avond. Normaal gesproken begin ik pas met opruimen als het tegen twaalven is, en ik mijn bed moet zoeken onder de rommel die ik er in de loop
van de dag op heb gegooid.
 |
| Bedompte hoek |
Dit keer was de hele situatie anders. Ik keek mijn kamertje - 10 vierkante meter in hartje Leiden - rond, en bedacht me dat ik niet zozeer zin had om het schoon te maken, als wel om alles helemaal om te gooien. Al anderhalf jaar stond mijn bed op precies dezelfde plek, en mijn bureautje stond weggemoffeld in een bedompte hoek. Het idee om met meubels te gaan schuiven stond me ook wel aan. Ik kreeg grootse plannen. Misschien kon ik nog ergens een bankje kwijt? Of een poef? "Doen!" zei een huisgenootje van me, die zelf wel eens hele middagen inplant om haar kamer op te ruimen.
Daarom deed ik nog iets wat ik normaal nooit deed. Ik ging op de grond van mijn kamer zitten en keek om me heen; ik maakte zowaar een plan-de-campagne. Een paar minuten later stond de helft van mijn inboedel buiten en kon ik zelf niet meer bij de deur komen.
"Jezus!" hoorde ik iemand op de gang roepen, "wat is dit allemaal?"
"Niet binnenkomen!" Ik liep inmiddels in mijn beha, omdat ik vergeten was de kachel lager te zetten tijdens al deze inspanningen, en ik me daarom in een sauna bevond. Snel probeerde ik ergens een hoekje te vinden om me te verschuilen, maar alles werd ingenomen door kastjes, boeken en stapels kleren die ik zonder enig beleid uit mijn kledingkast had gegooid. Ik propte me tegen de tv aan, die al sinds jaar en dag op twee wankele cd-rekjes rust, en uit zijn evenwicht werd gegooid door mijn plotselinge beweging. Hij sleepte de dvd-speler met zich mee tijdens zijn val, maar ik kon de twee net op tijd redden.
Mijn huisgenoten vroegen of alles wel goed ging en probeerden tussen de stapels spullen door naar binnen te kijken.
Ik had zin om mijn moeder te bellen, maar deed of er niets aan de hand was. Ik wilde gaan zitten en alles nog eens overdenken, maar er was nergens plek.
Toen zag ik mijn nazi-jurkje liggen.
 | ||||||||||||
| Nazi-jurkje, dat nodig gestreken moet worden |
Ik had het ding al een tijdje geleden naar de achterkant van mijn kledingkast verbannen, en onder al mijn andere jurkjes gelegd, omdat ik er een beetje bang van was. Al tijden had ik hem niet meer gezien, hoewel hij nog wel in mijn hoofd was blijven rondspoken.
De jurk was oorspronkelijk bedoeld als Indiana Jones-outfit. Als archeologie-studente, met een maandlang veldwerk in het vooruitzicht, was ik op zoek geweest naar kleren die zowel leuk stonden als vies mochten worden, en dit leek me perfect.
Optimistisch had ik er een grote flaphoed en witte(!) bootschoentjes bij gekocht, die de outfit gelijk degradeerden (of up-graden) tot een Rivièra-ensemble.
Thuisgekomen paradeerde ik trots rond in mijn nieuw gekochte kleren, iets wat ik altijd graag doe. Ik was blij dat ik boodschappen kon doen in Mijn Jurk, en liep vrolijk richting de Dirk, hoewel het eigenlijk nog te koud was voor dergelijke uitspattingen (in Nederland is het trouwens altijd te koud voor dergelijke uitspattingen). Er waren mensen die naar me keken, wat niet verwonderlijk was, want waarschijnlijk zag ik er bizar uit met mijn blote benen en een grijns van oor tot oor.
Iemand groette me uitbundig, zwaaiend met zijn arm.
Ik wilde terugzwaaien, totdat ik besefte wat voor soort groet de man me had gegeven. Even stond ik stil - had ik dat echt gezien? - of had ik het verkeerd begrepen? Ik keek omlaag naar mijn
"Nee, joh. Het is echt geen nazi-jurkje, het is typisch een jurkje voor een archeoloog!" bezwoeren vriendinnen me.
Het complex groeide echter met de dag. Opeens hoorde ik mezelf Duitse liedjes zingen onder de douche. Ik kocht een boek met Noorse en Germaanse mythen en legenden. Ik trok een jasje aan, een onschuldig college-jasje, waarop pontificaal een adelaar bleek te prijken.
Duits liedje
Het jurkje veranderde me in een nazi, een Deutsches Mädchen. Ik durfde het niet meer aan te doen. Ik had het letterlijk weggemoffeld. En daar lag het nu, voor mijn neus, verkreukeld en wel.
Langzaam vouwde ik het open.
Ik dacht de meest gruwelijke taferelen aan te treffen. Dat ik er per ongeluk medailles op had gespeld, of dat ik in een vlaag van verstandsverbijstering een hakenkruis rond het armpje had genaaid. Ik durfde niet te kijken naar het woestijnkleurigje jurkje met de borstzakjes, omgeslagen mouwen en het lintje rond de taille.
Wat ik zag was echter een lief, zij het enigszins verkreukeld ding dat er een beetje hulpeloos bij lag. Toch wel Indiana Jones, dacht ik. Met al die zakjes, waar je je troffel en je loep in op kon bergen, en het taillelint, dat gebruikt zou kunnen worden in tijden van nood, om vijanden van je weg te slaan, of om mensen uit een ravijn op te takelen.
En Indiana Jones vocht toch altijd tegen de nazi's? Een jurkje kon niet én nazi, én Indiana Jones tegelijkertijd zijn.
"Lukt het nog?" vroeg iemand vanaf de gang. "Moeten we je helpen?"
"Het gaat!" riep ik terug, vol goede moed en zin in avontuur door de verzoening met Mijn Jurk. Het lukte me wonderwel om alle meubels precies op de plek te zetten waar ze altijd gehoord leken te hebben. De kamer zag er nu zo uit:
Gisteren stuurde een huisgenootje, op de hoogte van mijn (niet-meer-zo-grote)-complex, de volgende link op:
Nazi-jurkjes
Dat deed me inzien dat mijn Indiana Jones-jurkje, mocht het ooit weer van gedachten veranderen en zich als nazi willen presenteren, in ieder geval over stijlgevoel beschikt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten