Hoe je een kasteel maakt

Ons gezin heeft, zoals de meeste gezinnen, een aantal vreemde gewoontes. Mijn vader en ik hebben het verzamelen diep in onze genen zitten. In de loop der jaren heb ik diverse collecties aangelegd, variërend van stenen elfjes (30 stuks, elk met een eigen naam) tot lege drankflessen (met datum & gelegenheid erbij vermeld). Pa is de eigenaar van een zeer uitgebreide verzameling miniatuurdiertjes, die zich gezellig op de vensterbanken, boekenplanken en alle andere horizontale oppervlakken hebben genesteld. Dit tot groot ongenoegen van mijn moeder.

Een voorbeeld van ons door verzamelwoede voortgedreven huishouden is mijn voormalige kledingkast.

  't Ouderlijk huis staat kortom, vol met allerhande snuisterijen - en in december wordt het nog een tikkeltje erger. Wij zijn niet van de minimalistische kerstversiering, de zorgvuldig gestileerde dennenbomen of de rustieke accenten. Nee! Wij vullen het huis met schuddebuikende kerstmannen en lichtgevende huisjes; en vooral met veel, héél veel kaarsen. 

Dat laatste is deels geboren uit noodzaak, omdat mijn vader het hele jaar door met graagte zijn geld uitgeeft aan kaarsenstandaards en waxinelichtjeshouders. De standaards staan er negen maanden per jaar een beetje somber bij, maar in de winter mogen ze stralen. Dán begint het Grote Inkopen pas echt; dán kunnen we eindelijk op zoek naar de Ultieme Kaars. Dat is lastiger dan je denkt. Hoop je eindelijk de goede kaars te pakken te hebben, dan blijkt-ie binnen no-time op te branden, raakt-ie misvormd en stort-ie in. Het ergste is nog, als de kaars niet in de standaard blijkt te passen. Dit euvel komt elk jaar voor, en lijkt niet te kunnen worden verholpen. Kennelijk scheppen fabrikanten er genoegen in om afwijkende kaarsen dan wel -houders op de markt te brengen, zodat niets. ooit. past. Nooit.

Goed. Enfin. Ons huis is rond de feestdagen extra brandgevaarlijk, en in januari zitten we met de stompjes. Wat moet je daar nou mee doen? Weggooien is zonde, vinden wij. De oplossing is simpel: je maakt er kunst van. Kijk eens naar onderstaand plaatje:

Dit, mensen, is een kaarsvetkasteel, a.k.a. een 'druipkasteel'. Toegegeven, het is een ietwat monstrueus en onooglijk ding, maar het is gemaakt met liefde en jarenlange inzet. Mijn ouders zijn eraan begonnen toen ze elkaar net leerden kennen, zo'n kwarteeuw geleden. Het is een traditie gebleven. Eind januari gaan wij met zijn allen rond de tafel zitten, monteren kaarsstompjes aan een satéprikker, en beginnen met 'druipen'. Het is altijd een serieuze aangelegenheid, waarbij weinig gezegd wordt. De enkele halve zinnetjes die wij uiten, gaan alleen maar over het kasteel zelf. "Ik ga eens verder aan de toren. Oh, hier mist nog een verbindingsstukje! We kunnen 'm wel wat hoger maken." Het druipen is een bijna meditatieve ervaring.

Serieuze gezichten tijdens het 'druipen'. 

We denken er altijd over na hoe het zou zijn om in het kasteel te wonen. Stel je voor een kaarsvetmannetje te zijn, ronddolend door de eindeloze gangen en over de talloze verdiepingen. Het moet een prachtig gezicht zijn, zoiets als dit:

Wij als satéprikkerhouders moeten wel als goden zijn, voor het kaarsenvolkje. Eens per jaar creëren we, brengen we destructie en vernieuwing. We zijn gevaarlijk en geliefd. 


Natuurlijk is het kaarsvetgevaarte gewoon een nieuwe Snuisterij in onze Grote Galerij van Snuisterijen. Maar het is niet alleen een uitwas van de verzamelwoede: het is de ultieme verzameling. We creëren ons eigen kasteeltje, opgebouwd uit jaren en jaren druipwerk, toegewijde jaren, mooie jaren en minder mooie jaren. We herschrijven de geschiedenis, we vervullen de fantasie van elke verzamelaar: we hebben controle. Niet zomaar controle, maar ultieme controle. Ja, je hoeft geen kaarsvetmannetje te zijn om ons als goden te zien.


Dat gezegd, het is en blijft een lelijk ding.