Raoul Heertje, de koning van Marokko

Het is soms heel prettig een dromenboekje naast je bed te hebben liggen. Zo stonden er een tijdje geleden plotseling bij mij een aantal vrij bizarre dingen in. Ik zal niet uitwijden over de droom zelf - die was zo vermoeiend en onlogisch, dat ik uitgeput wakker werd - maar een aantal beelden staan me nog levendig voor de geest. 
 Ik vloog rond op een donut.
Ik werd toegezongen door een Amerikaanse jury, die geheel en al uit orthodoxe joden bestond. (Ik vermoed dat dit komt, omdat ik rond die tijd Uitverkoren van Chaim Potok aan het lezen was.)
Raoul Heertje was koning van Marokko.

www.toomler.nl

 Hij was niet zomaar een koning. Hij was dé koning, gekleed in een kobaltblauwe mantel (hoe fashion forward van hem!) en met een zelfgeknutselde kroon op zijn hoofd. Zo'n mooie van papier, die je altijd op de basisschool maakte. Er was geen twijfel mogelijk, hij was de Leider.

Nu is dit op zich al best wel vreemd, maar toen ik nog iets dieper nadacht, werd het nog gekker. Want stel je voor dat Raoul Heertje zou weten dat hij in mijn droom terecht was gekomen, en dan nog wel in zo'n belachelijke uitdossing? Wat zou hij daarvan vinden? Hij ként mij niet eens; en toch rent hij daar vrolijk rond in mijn gedachten, in een blauw gewaad. 
Ik begon het ook om te draaien. Wie weet in hoeveel dromen ík terecht was gekomen, zonder dat ik het wist? Geheel en al toevallig, als toeschouwer, of misschien wel rondvliegend op mijn rode donut.

Natuurlijk is de kans dat Raoul Heertje in iemands droom voorkomt honderd keer groter dan dat ík in iemands hoofd rondhuppel. En het feit dat ik meneer Heertje in mijn droom aantrof, is ook weer niet heel vreemd. Hij is namelijk een graag geziene gast in mijn gedachten.

Als ik iets over Wilders lees, of desnoods over Yolanthe Cabau van K...nou ja, die dus, dan bemerk ik dat ik ergens in mijn achterhoofd een miniatuur-Heertje heb zitten, die kwaad tegen alle domheid in Nederland fulmineert. Zo dus: Boze Heertje, of zo: Boze Heertje 2. Elke keer wil ik de kleine Raoul in mijn hersenen toeroepen: "Zo is het! Je hebt helemaal gelijk!" Soms zijn er gewoon van die mensen, die precies lijken te zeggen wat je zelf altijd al dacht.


Ik was dan ook erg blij toen 'de fantastische meneer Heertje' en boekje uitbracht. Wel wachtte ik even tot het ding bij de Slegte in de ramsj lag - je bent een student of je bent het niet - maar toen kocht ik het ook gelijk, en las ik het in een zeer SOG-achtige middag in één keer uit. Het had effect: het miniatuur-Heertje in mijn hersenen werd iets groter. Hij zorgde ervoor dat ik me aanmeldde bij Peil.nl, om te kijken of het daar écht zo'n makkelijk te belazeren boel was. Hij werd mijn Achterhoofdman, waardoor hij andere achterhoofdmannen (zoals Maarten van Rossem, Bill Bryson en Redmond O'Hanlon) naar de achtergrond verdreef. Hij domineerde zo'n beetje mijn gedachten, en kreeg zowaar kapsones.


De hele omgeving moest weten hoe leuk "Mark Rutte is lesbisch" wel niet was. Ik was kwaad op Paul Witteman, die de titel van het verhaal niet begreep. (Zelf begreep ik het eigenlijk ook niet, maar dat zette ik opzij.) Ik wilde per sé dat mijn vader het boek zou lezen, en ook mijn huisgenootje - die, nota bene, literatuurwetenschappen studeert! - was bijna zover geweest, of ze was eraan begonnen. Achterhoofdman Raoul, die langzamerhand de alleenheerschappij verwierf, trok een blauwe mantel aan.


"Wat vind je er van?" vroeg ik mijn pa, waarschijnlijk weer eens op een slecht getimed moment (tijdens het weerbericht ofzo). "Huh?" zei hij.
"Van Heertjes boek!"
"Oh, dat. Ik ben ermee gestopt, ik kan dat geouwehoer van die vent niet volgen. Snap er geen reet van."

www.ako.nl

Raoul was diep beledigd. Hij had net een papieren kroontje voor zichzelf geknipt, en wilde tot koning gekroond worden. Ik kwam echter een beetje bij zinnen. Wat mijn vader zegt, bevat altijd een kern van waarheid. Ook hij is een achterhoofdman.


Ik bladerde nog eens door het boekje. Was het geen slecht teken, dat ik het in een paar uur uitgelezen had? En veel van wat er in stond, was zelfplagiaat: Heertje had het al eens bij Dit was het nieuws gezegd. Ik wilde mijn Achterhoofdman - Opperhoofdman? - niet met harde hand afzetten, maar hij moest wel ietsje inbinden. Hij moest  zijn plaatsje vinden onder zijn gelijken.

Heertje liet het er echter niet bij zitten. Wat moest hij nu met zijn mantel, zijn kroon? Mokkend trok hij zich terug in een randgebiedje van mijn brein. 's Nachts probeerde hij een coup te plegen in Marokko.


Jammer genoeg waren mijn hersenen zelfs in droomtoestand onvermurwbaar. In mijn droom waren de Marokkanen niet blij met hun absurd uitgedoste, Nederlandse koning.
Ze joegen hem weg, de bergen in.


Raoul snapte het. Hij kwam tot inkeer, en voegde zich weer bij Redmond, Maarten en Bill. Het scala aan achterhoofdmannen (en de helaas maar enkele vrouwen) dient mij nog altijd van advies, als ik het nodig heb. Maar in overleg, zoals het hoort in 't Nederlandse poldermodel.